شامگاه پنجشنبه ۷ اوت / ١۶ مرداد در کشور کانادا و در شهر مونترال ما در تالارى هستیم که گزارش دو سال یک‌بار کنفرانس بین‌المللى مطالعات ایرانى در اختیار جمع گذاشته مى‌شود. جایزه‌هاى مختلف نیز در همین برنامه اعلام مى‌شود. در میان برنامه است که ناگهان اعلام مى‌کنند سیمین خانم بهبهانى به بیمارستان منتقل شده است. همه مشوش مى‌شوند. بعد اعلام مى‌کنند که ایشان درگذشته‌اند. هیجان عجیبى بر جمع مسلط مى‌شود. زن جوانى که شاعر است ناگهان از حال می‌رود. اندکى بعد اعلام می‌کنند که خبر واقعیت ندارد. سیمین خانم در اغماء است و به بیمارستان منتقل شده.
سیمین بهبهانی، غزل‌سرای برجسته ایرانی
بدون شک او یک اسطوره است. زمانى که زن به عنوان یک حضور زیر سؤال رفته و باید حجاب بر سر کند و به طور حتم در عقل او شک وجود دارد، سیمین بهبهانى شعرگویى نوین خود را آغاز مى‌کند. او که در آغاز انقلاب زنى پنجاه ساله است ناگهان تولدى دوباره مى‌یابد. تنها و بدون هیچ یاورى به میدان مى‌آید و مجموعه‌اى غنى از شعر انقلابى و عصیانگر خود را عرضه مى‌کند. انرژى و توان حضور این زن یک استثناء در قاعده است. تنها و استوار مى‌جنگد و در تمامى مراحلى که همه سکوت کرده‌اند او شعر مى‌گوید و زندگى را زندگى مى‌کند.
در ماه‌هاى اخیر من در جست‌وجوى تلفن خانم سیمین بهبهانى بودم که اخیراً خانه خود را عوض کرده است. بنا بر عادت هر چند ماه یک بار به ایشان تلفن مى‌کردم و سیمین خانم با همان حال صمیمى که عادت ویژه اوست پاسخ مى‌داد. این‌بار اما پیدا کردن شماره تلفن به درازا کشید. بعد اما بانو رهسپار بیمارستان شد.
سیمین بهبهانى بدون شک نمونه حضور یک زن استثنایى است. او نمونه‌اى در تاریخ ایران ندارد. ما در هیچ کجاى این تاریخ زنى را سراغ نداریم که در میانه توهین و بى‌حرمتى که عادت تاریخ بیمار ایران است زنانه بایستد و واژه به واژه بى‌حرمتى‌هایى را که رسم روز است پاسخ بگوید. از این قرار است که من او را یک اسطوره مى‌دانم. قامت بلند او به یک انسان عادى نمى‌نماید، و اکنون در آغازینه زمانى که شاید حد نهایى حضور او در روى زمین باشد باز همچنان حالت اسطوره‌اى خود را حفظ مى‌کند. او زنى براى تمام فصول است و حقیقت اینکه فراى یک شخصیت عادى قرار دارد. شاید بتوان گفت که او یک ابر انسان است.