
ژان روستَن نقاش چهرههای تنها و شخصیتهای پریشان سهشنبه شب سوم دیماه (۲۴ دسامبر) در ۸۵ سالگی در پاریس درگذشت.
ژان روستن در سال ۱۹۲۸ در مونتینیه لمتز واقع در منطقه موزل فرانسه بهدنیا آمد.
در آغاز جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۳۹، خانواده وی به شهر پواتیه در شرق فرانسه نقل مکان کرد. در آنجا بود که روستن به نوازندگی ویولن روی آورد و همزمان به مدرسه هنرهای زیبا رفت و نقاشی و موسیقی را تا پایان زندگی دنبال کرد.
او میگفت: “میتوان با رنگ همان بازی را کرد که با نُت در موسیقی.” روستن تا پایان عمر خود همواره بههنگام نقاشی به موسیقی گوش میداد.
در سال ۱۹۴۴ ژان روستن به لمتز بازگشت و نخستین تابلوهای خود را خلق کرد.
در سال ۱۹۴۷، هنگامی که ۱۹ سال داشت به پاریس رفت و در مدرسه عالی هنرهای زیبا ثبت نام کرد.
نخستین آثار او فیگوراتیو بودند. روستن در این دوره با آبرنگ بیان شاعرانهای داشت و مناظر پاریس را با احساسی واقعی به روی بوم میکشید.
از ۱۹۴۷ به بعد او از نقاشی غیرفیگوراتیو تأثیر گرفت و به آنچه بعد “انتزاع تغزلی” نامیده شد گروید.
وی از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۹ هر سال نمایشگاهی از آثارش را در گالری “لا رو” پاریس برگزار کرد و آرام آرام رنگ روغن را ترک کرد و به آکریل روی آورد.
در سال ۱۹۷۱ موزه هنرهای مدرن پاریس ۱۵۰ اثر ژان روستن را بهنمایش گذاشت که این نمایشگاه در شناسایی وی بهعنوان یکی از هنرمندان مطرح عرصه نقاشی نقش بهسزایی داشت.
از سالهای ۷۲-۱۹۷۱ وی به بازبینی آثار خود روی آورد و آرام آرام انسان به مرکز اصلی آثارش تبدیل شد.
آثار ژان روستن را میتوان به دو دوره عمده تقسیم کرد. دوره نخست نقاشیهای انتزاعی با رنگهای شاد و زنده هستند که خود بعدها آنها را “زیادی زیبا” نامید و دوره بعدی که انسانهای سودازده و پریشانحال با اروتیسیمی خشن در دنیایی تیره و روانپریش، موضوع اصلی تابلوهای وی شدند.
در تابلوهای دوره اخیر ژان روستن پرسوناژهای لخت زن و مرد، با اندامی فرسوده، بدون معرفی فضای اطراف آنها، در میان رنگهای سرد و نور شدید و با نگاههای تهی و بیاحساس تکرار شدهاند. اروتیسم نمایش داده شده در این آثار گاه به پورنوگرافی پهلو میزند و در بیشتر مواقع نمایشگر خودارضایی و تنهایی انسان است.
در سال ۱۹۹۲ میلادی “بنیاد ژان روستن” در شهر آنتورپن (آنورس) بلژیک تشکیل شد و به معرفی آثار او پرداخت.
آثار ژان روستن بهویژه در شمال اروپا با اقبال بسیاری روبهرو شد.